Kobzar’/Newolnyk
| ◀ Kateryna | Kobzar’ під ред. Wołodymyr Ochrymowycz Newolnyk |
|
Dumy moji mołodiji,
Ponuriji dity!
I wy mene pokynuły!…
Pustku natopyty
Nema komu… Ostaw sia ja,
Ta ne syrotoju,
A z toboju, mołodoju,
Raju mij, pokoju,
Moja zore doświtniaja,
Jedynaja dumo
Preczystaja! Ty witajesz,
Jak u toho Numy
Taja nimfa Egeryja[1]!
Tak ty, moja zore,
Prosyjajesz nado mnoju,
Niby zahoworysz,
Uśmichnesz sia. Dywlu sia ja —
Niczoho ne baczu.
Prokynu sia — serce płacze,
I oczy zapłaczut’.
Spasybi, zirońko!
Mynaje
Nejasnyj deń mij, wże smerkaje.
Nad hołowoju wże nese
Swoju nekłepanuju kosu
Kosar nepewnyj[2]; mowczky skosyt’;
A tam — i slid mij zanese
Chołodnyj witer. Wse mynaje!…
Zhadajesz może, mołoduju,
Wyłytu slozamy
Moju dumu, i tychymy,
Tychymy riczamy
Prohoworysz: „ja lubyła
Joho na sim świti,
J na tim świti lubyty mu…“
O mij tychyj świte,
Moja zore weczirniaja!
Ja budu witaty
Koło tebe, i za tebe
Hospoda błahaty!
Toj błukaje za morjamy,
Swit perechożaje,
Doli, dołeńky szukaje:
Nemaje, nemaje,
Mow umerła! A toj rwet’ sia:
Z usijej i syły
Za dołeju… ot-ot dohnaw,
I — bebech w mohyłu!
A w ynszoho siromachy
Ni chaty ni pola,
Tilko torba; a z torbyny
Wyhladaje dola,
Mow dytynka; a win jiji
Łaje prokłynaje
I za czwertku zakładaje, —
Ni, ne pokydaje!
Jak repiach toj, uczepyt’ sia
Za łatani poły,
Taj zbyraje kołosoczky
Na czużomu poli;
A tam — snopy, a tam skyrty,
A tam — u pałatach
Sydyt’ sobi siromacha,
Mow u swojij chati.
Takaja to dola taja, —
Chocz i ne szukajte;
Koho schocze, sama najde,
U kołysci najde —
Szcze na Ukrajini wesełi
I wolniji pyszałyś seła
Tohdi, jak prawedno żyły
Staryj kozak i ditok dwoje.
Szcze za Het’manszczyny staroji
Dawno se dijałoś kołyś.
Tak koło południa, w nedilu,
Ta na Zełenych szcze j światkach,
Pid chatoju w soroczci biłij
Sydiw, z banduroju w rukach,
Staryj kozak.
— „I tak, i siak!“
Staryj mirkuje, rozmowlaje…
„I treba b“, każe „j trochy szkoda!
A treba bude; dwa-try hody
Nechaj po świtu pohulaje
Ta sam swojeji poszukaje,
Jak ja szukaw kołyś… Jaryno!
A de Stepan?“ — „A on pid tynom,
Nenacze wkopanyj stoit’!“
— „A ja j ne baczu! A idit’
Łyszeń siudy, ta jdit’ oboje!
A nute, dity, ottakoji!“
I wdaryw po strunach.
Staryj hraje, a Jaryna
Z Stepanom tanciuje;
Staryj hraje, prymowlaje,
Nohamy tupciuje:
„Jak by meni łycha ta łycha.
Jak by meni swekriwońka tycha,
Jak by meni czołowik mołodyj,
Do druhoji ne chodyw, ne lubyw!
Oj hop, czyky-czyky!
Ta czerwoni czerewyky,
Ta troistiji muzyky;
Od wika do wika
Ja lubyłab czołowika!
Oj hop! zachodywś,
Zrobyw chatu, ożenywś,
I picz zatopyw
I weczerjat’ nawaryw.
— A nu, dity, ottakoji!“
I staryj pidniaw sia:
Jak udaryt’, jak uszkwaryt’,
Aż u boky wziaw sia!
„Czy tak, czy ne tak,
Urodyw sia pasternak,
A petruszku
Kryszy w juszku,
Bude smak, bude smak!
Oj tak, taky tak,
Ożenyw sia kozak;
Kupyw chatu
I kimnatu,
Taj potiah u bajrak.
— Ni, ne ta wże! pidtoptałaś
Stara moja syła;
Utomyw sia. A se wse wy
Tak rozworuszyły.
O, bodaj was! Szczo-to lita!
Ni wże, ne do-ładu…
Mynuło sia. Idy łyszeń
Połudnuwat’ łahod’;
Hulajuczy, jak toj kazaw,
Szmatok chliba zjisty.
Idyż doniu! — A ty, synu,
Posłuchajesz wisty.
Sidaj łyszeń! Jak ubyły
Twoho bat’ka Jwana
W Szlachetczyni, to ty szcze buw
Małeńkym, Stepane,
Szcze j ne łazyw.“ — „To ja ne syn?
Ja czużyj wam, tatu?“ —
— „Ta ne czużyj! striwaj łyszeń!
Ot, umerła j maty,
Taky twoja, a ja j każu
Pokijnij Maryni,
Mojij żinci: A szczo? każu,
Woźmem za dytynu —
Tebe-b otse? — Dobre, każe
Pokijna Maryna:
Czomu ne wziat’? — Wziały tebe
My, ta j sparuwały
Z Jarynoczkoju do kupy.
A teper ostałoś
Oś-szczo robyt’: ty na liti,
I Jaryna zrije,
Treba bude ludej szukat’
Ta szczo — nebud’ dijat’.
Jak ty skażesz?“ — „Ja ne znaju.
Bo ja dumaw… teje…“
— „Szczo Jaryna sestra tobi?
A wono — ne teje;
Wono prosto: lubite sia,
Ta j z Bohom do szlubu!
A poky szczo, treba bude
I na czużi lude
Podywytyś, jak tam żywut’:
Czy orjut’,
Czy na neoranomu sijut’,
I prosto żnut’
I nemołoczene wijut’,
Ta jak i melut’ i jidiat’ —
Wse treba znat’.
Tak ot-jak, druże; treba w ludy
Na rik na dwa pity
U najmyty;
Tohdi j pobaczymo, szczo bude.
Bo chto ne wmije zarobyt’,
To toj ne wmity-me j pożyt’.
Ne dumaj! Koły choczesz znat’,
De łuczsze łychom torhuwat’,
Idy ty w Sicz! Jak Boh pomoże,
Tam najisy sia wsich chlibiw;
Ja jich czymało popojiw:
I dosi nudno, jak zhadaju!
Koły zdobudesz, prynesesz;
A koły zhubysz, pożywesz
Moje dobro! Ta chocz zwyczaju
Kozaćkoho naberesz sia
Ta pobaczysz świta,
Ne takoho, jak u bursi,
A żywi myslite[3]
Z towarystwom proczytajesz,
Ta po mołodeczy
Budesz Bohu mołyty sia,
A ne po czerneczy
Charamarkat’. Ottak, synu!
Pomoływszyś Bohu,
Osidłajesz bułanoho,
Ta j hajda w dorohu!
Chodim łyszeń połudnuwat’.
Czy ty wże, Jaryno,
Zmajstruwała nam szczo-nebud’?
Ottake-to, synu!…“
— „Uże, tatoczku!“ ozwałaś
Iz chaty Jaryna.
Ne jist’ sia, ne pjet’ sia, i serce ne bjet’ sia,
I oczy ne baczat’, ne czut’ hołowy,
Nenacze nemaje, niby ne żywyj:
Zamist’ szmatka chliba, za kuchol beret’ sia.
Dywyt, sia Jaryna ta nyszkom śmijet’ sia.
— „Szczo se jomu stałoś? Ni jisty, ni pyt',
Niczoho ne chocze! Czy ne zanedużaw? —
Bratiku Stepane! Szczo w tebe bołyt’?“
Jaryna pytaje. Staromu bajduże,
Niby-to i ne czuje. — „Czy żat’, czy ne żat,
A sijaty treba!“ staryj promowlaje,
Niby-to do sebe. „A numo wstawat’,
Do weczerni może szcze poszkandybaju.
A ty, Stepane, lażesz spat’,
Bo zawtra rano treba wstat’
Ta konia sidłat’.“
— „Stepanoczku, hołubczyku!
Czoho se ty płaczesz?
Uśmichny sia, podywy sia!
Chyba ty ne baczysz,
Szczo j ja płaczu? Rozserdyw sia
Boh znaje na koho,
Ta j zo mnoju ne howoryt’.
Uteczu, jej Bohy,
Ta j schowajuś u burjani…
Skaży bo, Stepane!
Może j sprawdi nezdużajesz?
Ja zilla dostanu,
Ja pobiżu za baboju…
Może se z prystritu?“
— „Ni, Jaryno, moje serce,
Mij rożewyj kwite!…
Ja ne brat tobi Jaryno!
Ja zawtra pokynu
Tebe j bat’ka, na czużyni
De-nebud’ zahynu;
A ty mene j ne zhadajesz —
Zabudesz, Jaryno,
Swoho brata!“ — „Schameny sia!
Jej-Bohu, z prystritu!
Ja ne sestra? chtoż otse ja?
O Boże mij, świte!
Szczo-tut dijat’? Bat’ka nema,
A win zanedużaw
Ta szcze j umre. O Boże mij!
A jomu j bajduże,
Mow śmijet’-sia. Stepanoczku!
Chyba ty ne znajesz,
Szczo bez tebe i tatoczka
I mene ne stane?“
— „Ni, Jaryno, ja ne kynu,
A tilko pojidu
Nedałeko. A na toj rik
Ja do was pryjidu
Z starostamy, za toboju
Ta za rusznykamy.
Czy podajesz?“ — „Ta cur tobi
Z tymy starostamy!
Szcze j żartuje!“ — „Ne żartuju
Jej Bohu, Jaryno,
Ne żartuju!“ — „To se j sprawdi
Ty zawtra pokynesz
Mene j bat’ka? Ne żartujesz?
Skaży bo Stepane!
Chyba j sprawdi ne sestra ja?
— „Ni, moje kochannia,
Moje serce!“ — „Boże ż ty mij!
Czomu ja ne znała?
Buła b tebe ne lubyła
I ne ciłuwała…
Oj, oj, sorom! Het’ od mene!
Pusty mene! Baczysz,
Jakyj dobryj! Ta pusty bo!
Jej-Bohu, zapłaczu…“
I zapłakała Jaryna,
Jak taja dytyna,
I kriź slozy promowlała:
„Pokyne! pokyne!“
Jak toj jawir nad wodoju
Stepan pochyływ sia,
Szczyri slozy kozaćkiji
W serci zapekły sia,
Mow u pekli. A Jaryna
To kłene, to prosyt’,
To zamowkne, podywyt’ sia,
I znow zahołosyt’.
Ne zczuły sia, jak smerkło sia;
I sestru i brata,
Niby skowanych do-kupy,
Zastaw bat’ko w chati.
I świt nastaw, a Jaryni
Ne spyt’ sia, rydaje.
Uże Stepan iz krynyci
Konia napuwaje;
J wona z widramy pobihła
Niby za wodoju
Do krynyci. A tym czasom
Zaporożśku zbroju
Staryj wynis iz komory;
Dyvyt’ sia, radije,
Prymirjaje, niby znowu
Staryj mołodije.
Ta j zapłakaw. — „Zbroje moja,
Zbroje zołotaja!
Lita moji mołodiji,
Syło mołodaja!
Posłuży, moja ty zbroje,
Mołodij szcze syli,
Posłuży jomu tak szczyro,
Jak meni służyła!“
Wernuły sia od krynyci,
I Stepan sidłaje
Konia, swoho towarysza,
J żupan nadiwaje.
Ta płaczut’ oboje.
I szabluka, mow hadiuka,
J ratyszcze-driuczyna,
I samopał semypiadnyj
Powys za płeczyma.
Aż zomliła, jak uzriła;
I staryj zapłakaw,
Jak pobaczyw na konewi
Takoho junaka.
Wede konia za powody
Ta płacze Jaryna;
Staryj bat’ko ide rjadom,
Nauczaje syna:
Jak u wijśku probuwaty,
Starszych szanuwaty,
Towarystwo poważaty,
W tabor ne chowatyś.
„Nechaj tebe Boh zastupyt’!“
Jak za sełom stały,
Skazaw bat’ko, ta wsi troje
Razom zarydały.
Stepan huknuw, i kurjawa
Szlachom pidniała sia.
— „Ne bary sia, mij synoczku!
Szwydcze powertaj sia!“
Skazaw staryj. A Jaryna,
Mow taja jałyna
Pry dołyni, pochyłyłaś.
Mowczała Jaryna,
Tilko slozy utyraje,
Na szlach pohladaje:
Iz kurjawy szczoś wyhlane
I znow propadaje;
Niby szapka czerez połe
Kotyt’ sia, czornije,
Propadaje, moszeczkoju
Tilko-tilko mrije,
Ta j propało. Dowho, dowho
Stojała Jaryna
Ta dywyłaś, czy ne wyrne
Znowu komaszyna
Iz kurjawy. Ne wyrnuła,
Propała. I znowu
Zapłakała Jarynoczka
Ta j piszła do-domu.
Mynajut’ dni, mynaje lito;
Nastała osin, szełestyt’
Pożowkłe łystia. Mow ubytyj,
Staryj pid chatoju sydyt’:
Doczka nezdużaje Jaryna,
Joho jedynaja dytyna,
Pokynut’ chocze! Z kym dożyt’,
Dobyty wiku wikowoho?
Zhadaw Stepana mołodoho,
Zhadaw swoi błahi lita,
Zhadaw — ta j nyszeczkom zapłakaw
Bahatyj sywyj syrota.
— „W Twojich rukach wse na świti,
Twoja wsiudy wola!
Nechaj bude tak, jak choczesz —
Taka moja dola!“
Staryj wymowyw i nyszkom
Bohu pomoływ sia,
Taj piszow sobi z pid chaty
I w sadok popliw sia.
I barwinkom, i rutoju,
I rjastom kwitczaje
Wesna zemlu, mow diwczynu
W zełenomu haji:
I soneczko sered neba
Opynyłoś, stało,
Mow żenych toj mołoduju,
Zemlu ohladało.
I Jaryna wyjszła z chaty
Na swit bożyj hlanut’.
Łedwe wyjszła; uśmichnet’ sia,
To pide, to stane,
Rozhladaje, dywujet’ sia,
Ta lubo, ta tycho,
Niby wczora narodyłaś…
A luteje łycho
W samim sercy woruchnułoś
I świt zapałyło.
Jak byłyna pidkoszena,
Jaryna schyłyłaś;
Jak z kwitoczky rosa w ranci,
Slozy połyły sia.
Odużała Jarynoczka.
Idut’ lude w Kyjiw
Ta w Poczajiw pomołytyś
I wona jde z nymy.
U Kyjewi wełykomu
Wsich światych błahała;
U Meżyhorśkoho Spasa
Tryczy pryczaszczałaś;
U Poczajewi światomu
Radyła — mołyłaś,
Szczob Stepan toj, dola taja,
Jij chocza prysnyłaś.
Ne prysnyłaś!… Wernuła sia.
Znowu zabiliła
Zyma biła. Za zymoju
Znow zazełeniła
Wesna boża.
Wyjszła z chaty
Na świt dywuwatyś
Jarynoczka, ta ne Boha
Swiatoho błahaty,
A nyszczeczkom u worożky
Pro joho spytaty.
I worożka worożyła,
Prystrit zamowlała,
Tałan — dolu ta wesilla
Z wosku wyływała.
— „On baczysz? kiń osidłanyj
Tupaje nohoju
Pid kozakom; a on-de jde
Diduś z borodoju
Aż do kolin. Oto hroszi;
Jak by dohadaw sia
Kozak ottoj zlakat’ dida…
Zlakaw! — ta j schowaw sia
Za mohyłu, liczyt’ hroszi…
A on znowu szlachom
Kozak ide, niby stareć:
To, bacz, rady strachu,
Szczob Lachy abo Tatary,
Czasom ne spitkały.“
I radeseńka Jaryna
Do-domu wertałaś.
Uże tretij i czetwertyj
I piatyj mynaje
Nemałyj rik, a Stepana
Nemaje, nemaje!
I steżeczka — doriżeczka,
Jarom ta horoju
Utoptana do worożky,
Porosła trawoju.
Nema joho! U czernyci
Kosu rozplitaje
Beztałanna; koło neji
Padaje, błahaje
Staryj bat’ko, chocz liteczko,
Chocz Petra diżdaty,
Chocz Zełenoji nedili…
Diżdałyś, i chatu
Ukwitczały harneseńko,
I w soroczkach biłych
Neweseli, mow syroty,
Pid chatoju siły.
Sydiat’ sobi ta sumujut’
Słuchajut’ — szczoś hraje
Mow na kobzi, na ułyci,
I niby spiwaje…
„U nedilu w ranci rano
Synie more hrało;
Towarystwo koszowoho
Na radi prochało:
„Błahosłowy, otamane,
Bajdaky spuskaty,
Ta za Tender pohulaty,
Turka poszukaty.“
„Czajky j bajdaky spuskały,
Harmatamy resztuwały,
Z Dniprowoho hirła szyrokoho wypływały.
Sered noczy temnoji
Na mori syniomu
Za ostrowom Tenderom potopały, propadały…
Odyn potopaje,
Druhyj wyrynaje,
Kozactwu-towarystwu iz synioji chwyli rukoju machaje
I zyczno hukaje:
Nechaj wam, panowe towarystwo, Boh dopomahaje!“
I w synij chwyli potopaje, propadaje…
Tilko try czajky, sława Bohu,
Otamana kurinnoho,
Syroty Stepana mołodoho,
Synie more ne wtopyło,
A w turećku zemlu aharjańsku
Bez kormył prybyło.
Tohdi syrotu Stepana,
Kozaka łejstrowoho,
Otamana mołodoho,
Turky-janyczary łowyły,
Z harmaty hrymały,
W kajdany kuwały,
W tiażkuju newolu zawdawały…
Oj Spase nasz Meżyhorśkyj,
Czudotwornyj Spase!
I lutomu worohowi
Ne dopusty wpasty
W turećku zemlu, w tiażkuju newolu!
Tam kajdany po try pudy,
Otamanam — po czotyry…
I świta bożoho ne baczat’, ne znajut’
Pid zemłeju kamiń łamajut’,
Bez spowidy światoji umyrajut’,
Jak sobaky zdychajut’.
„I zhadaw syrota Stepan w newoli
Swoju dałeku Ukrajinu,
Neridnoho bat’ka staroho,
I konyka woronoho,
I neridnuju sestru Jarynu…
Płacze, rydaje,
Do Boha ruky zdijmaje,
Kajdany łamaje,
Wtikaje na wolnuju wolu…
Uże na tretiomu poli
Turky-janyczary dohnały,
Do stowpa wiazały,
Oczy wyjmały,
Harjaczym zalizom wypikały,
W kajdany kuwały,
W tiurmu posadyły
Taj zamuruwały…“
Ottak na ułyci, pid tynom,
Szcze mołodyj kobzar stojaw
I pro newolnyka spiwaw.
Za tynom słuchała Jaryna,
I ne dosłuchała — upała,
— „Stepanoczku! Stepanoczku!“
Kryczała, rydała:
„Stepanoczku, moje serce!
De-ż se ty baryw sia?
Tatu! Tatu! idit’ siudy,
Idit’, podywit’, sia!“
Pryjszow staryj, rozhladaje,
I swoho Stepana
Ne piznaje: take z joho
Zrobyły kajdany!
— „Synu ty mij beztałannyj!
Moja ty dytyno!
De ty w świti pohybajesz?
Synu mij jedynyj.“
Płacze staryj ta rydaje,
J Stepan slipyj płacze,
Newydiuszczymy oczyma
Mow sonce pobaczyw.
I berut’ joho pid ruku
I wedut’ u chatu,
I wytaje Jarynoczka
Mow ridnoho brata;
I hołowu jomu zmyła
I nohy umyła,
I w soroczci tonkij, biłij
Za stił posadyła;
Hoduwała, napuwała,
Położyła spaty
U kimnati, — i tycheńko
Wyjszła z bat’kom z chaty.
Czerez tyżdeń bez starostiw
Za Stepana swata
Staryj swoju Jarynoczku, —
I Jaryna w chati…
— „Ni, ne treba, mij tatoczku,
Ne treba Jaryno!“
Stepan każe: „Ja zahynuw,
Na wiky zahynuw!
Za-szczo ż swoji mołodiji
Ty lita pohubysz
Za kalikoju, Jaryno?…
Naśmijut’ sia lude,
I Boh światyj pokaraje,
I prożene dolu
Z siji chaty wesełoji
Na czużeje połe.
Ni, Jaryno! Boh ne kyne
I znajde drużynu;
A ja pidu w Zaporożża:
Tam ja ne zahynu, —
Nahodujut’.“
— „Ni Stepane,
Moja ty dytyno!
I Hospod’ tebe pokyne,
Jak ty nas pokynesz.
Ostawaj sia, Stepanoczku!
Koły ne chocz bratyś,
To tak budesz: ja — sestroju,
A ty budesz bratom,
I dit’my jomu oboje,
Bat’kowi staromu.
Ne jdy od nas znowu!
Ne pokynesz?…“ — „Ni, Jaryno!“
I Stepan ostaw sia.
Zradiw staryj mow małeńkyj
Aż za kobzu wziaw sia;
Chotiw wszwaryt’ metełyciu
Z usijeji syły,
Ta ne wszkwaryw…
Pid chatoju
Usi troje siły.
„Rozkaży ż ty nam, Stepane,
Pro swoju nedolu;
Bo j ja taky hulaw kołyś
W turećkij newoli.“
— „Otoż mene, wże slipoho,
Na świt wypuskały
Z towarystwom. Towarystwo
Na Sicz prjamuwało
I mene wziało z soboju,
I czerez Bałkany
Prostały my w Ukrajinu
Wolnymy nohamy.
A na tychomu Dunaju
Nas perebihajut’
Siczowyky-Zaporożci
I w Sicz zawertajut’…
I rozkazujut’ i płaczut’,
Jak Sicz rujnuwały,
Jak Moskali sribło-złoto
I świczy zabrały
U Pokrowy; jak kozaky
W-noczi utikały,
I na tychomu Dunaju
Nowym Koszem stały;
Jak carycia po Kyjewu
Z Neczosom chodyła,
I meżyhorśkoho Spasa
W noczi zapałyła,
I po Dnipru u zołotij
Galeri hulała,
Na pożar toj pohladała,
Nyszkom uśmichałaś;
I jak stepy zaporożśki
Tohdi podiłyły,
I panam na Ukrajini
Lud zakripostyły…
Jak Kyryło z starszynamy
Pudrom obsypałyś
I w caryci, mow sobaky,
Patynky łyzały.
Ottak, tatu! Ja szczasływyj,
Szczo oczej ne maju,
Szczo niczoho toho w świti
Ne baczu j ne znaju…
Lachy buły, use wziały,
Krow powypywały,
A Moskali i świt bożyj
W puta zakuwały.
„Ottake-to! Tiażko, tatu,
Iz naszoji chaty
Do Turczyna pohanoho
W susidy prochatyś!
Teper, każut’, w Słobodzieji
Ostanky zbyraje
Hołowałyj, ta na Kubań
Chłopciw pidmowlaje..
Nechaj jomu Boh pomoże!
A szczo z toho bude —
Swiatyj znaje! Poczujemo.
Szczo roskażut’ lude.“
Ottak wony szczo deń bożyj
U dwoch rozmowlały
Do piwnoczy, a Jaryna
Hospodarjuwała,
Ta światych ottych błahała…
Takyż ubłahała:
Na wsejidnij u nedilu
Wona sparuwałaś
Z slipym swojim…
Takeje-to
Skojiłoś na świti,
Moji lubi diwczatoczka,
Rożewiji kwity!
Takeje-to! Odrużyłyś
Moji mołodiji.
Może wono j ne do ładu,
Ta szczo maju dijat’,
Koły take spodijałoś?
Rik uże mynaje,
Uże j druhyj. Z drużynoju
Jaryna hulaje
Po sadoczku. Staryj bat’ko
Sydyt’ koło chaty,
Ta wczyt’ wnuka puzanczyka
Czołom oddawaty…
Otse i wsia moja duma…
Ne zdywujte, lude!
Te, szczo buło, mynuło sia
I znowu ne bude.
Mynuły sia moji slozy,
Ne rwet’ sia, ne płacze
Potoczene stare serce,
I oczy ne baczat’
Ni tychoji chatynoczky
W zabutomu kraju,
Ni tychoji dołynoczky,
Ni temnoho haju;
Ni diwczyny mołodoji
J małoji dytyny
Ja ne baczu szczasływoji:
Wse płacze, wse hyne!
I rad by ja schowaty sia,
Ałe de? — ne znaju.
Skriź neprawda, de ne hlanu,
Skriź Hospoda łajut’.
Serce wjane, zasychaje,
Zamerzajut’ slozy…
I wtomywś ja, odynokyj,
Na samij dorozi.
Ottake-to! Ne zdywujte,
Szczo woronom krjaczu:
Chmara sonce zastupyła,
Ja świta ne baczu.
Łedwe-łedwe o piwnoczi
Sercem prozyraju,
I nemoszcznu moju dumu
Na świt posyłaju,
Sciluszczoji j żywuszczoji
Wody poszukaty:
Jak inkoły, to j prynese
I pokropyt’ w chati,
I zaśwityt’ ohoń czystyj,
I sumno i tycho
Roskazuje pro wesilla,
Zwertaje na łycho…
Teper meni pro slipoho
Syrotu kinczaje,
Ałe jak dowesty kraju,
I sama ne znaje:
Bo ne buło toho dywa
Może spokon-wiku,
Szczob szczasływa buła żinka
Z slipym czołowikom.
Otże stałoś take dywo!
Hod, druhyj mynaje,
Jak pobrałyś; a dywit’ sia —
W kupoczci hulajut’
Po sadoczku. Stary bat’ko
Sydyt’ koło chaty
Ta wczyt’ wnuka małeńkoho
Czołom oddawaty.
——————
- ↑ Nimfa Egeryja mała dobri rady dawaty rymśkomu korołewi Numi, osobływo w sprawach religijnoho ustroju derżawy.
- ↑ smert’
- ↑ W bursi uczat’ sia łysze mertwoji nauky („myslite“ nazywaje sia w cerkownij mowi bukwa „m“) a w świti nauczysz sia praktycznoho rozumu.
|
Ця робота перебуває в суспільному надбанні в Сполучених Штатах та Україні.
|